ЈОВАН

Некои луѓе баш немаат среќа! Еве, на пример, јас. Наместо да се родам како фудбалер, пилот или пијанист, се родив како лице со инвалидитет. Така за мене велат лекарите и психолозите затоа што боледувам од еден вид парализа.
Моето име е Јован, ама децата ме нарекуваат – Муто, Ќопле, Ќорле, Тегла, Трупчо, Тапчо, Глупчо и слично. Што е право, и јас ним им ставам прекари, па сме 1 : 1. Во прво одделение ни беше страшно и мене и ним. Кога само ќе се сетам! Мама вели дека ќе ѝ крене споменик на учителката затоа што кога не би била таа, би ме испишале од ова школо и би ме запишале во специјално. Сега е многу полесно. Се навикнавме едни на други. Дури некои деца ме викаат и на родендени. Понекогаш и ќе отидам, кога ќе ме натера мама. Ама мене ми е ужасно досадно на тие родендени. Има премногу врева и премногу деца. Тогаш најчесто седам во некое ќоше и гледам како другите лудуваат. Кај мене доаѓаат само ако треба нешто да им чувам.
Ќе ми стават во скутот мобилен, дуксер, чинија со торта или што и да е… и ќе продолжат да беснеат. Јас на тие родендени изгледам како некоја баба. Ужас!
Сепак, многу полоши од врсниците ми се, сепак, возрасните. Кога ќе ме сретнат на улица, ма заобиколуваат во широк лак, па се вртат на другата страна. Понекогаш се подбуцнуваат, шепотат, ме загледуваат, вртат со главата. За некои сум чуден, за некои страшен. Постојат и такви што тажно воздивнуваат и мрморат кутриот. Тие најмногу ме нервираат! Затоа најрадо си останувам во својата соба. Сам.
Еднаш мама ме наговори да отидам со неа во град. Тоа беше хорор. Ме влечеше од продавница во продавница. Ем се изморив ем ме замори. Кога дојдовме до парфимеријата, седнав на скалите и реков:
– Не одам понатаму! Ќе те чекам тука.
Нe ме интересираат парфеми, кремови и сапуни. Ни најмалку. Скалите ме плашат. Многу. Не знам дали ми е потешко да се качувам или да слегувам. Сите зјапаат во мене, па целиот ќе се препотам. Не можам сам, а срам ми е да се држам за мама. Додека совладувам едно скалило, поминува вечност. Се чувствувам како алпинист на Хималаите. Сѐ на сѐ, ужас!
И додека така седев пред продавницата и ја чекав мама, една жена ми стави во скутот педесет динари. Ми дојде да ја гаѓам со парите и да почнам да врескам среде улица:
– Па јас не сум просјак, јас сум Јован!
Меѓутоа, не направив ништо. Се смрзнав како поточе во зима. Кога се врати мама, веднаш забележа дека се случило нешто грдо. Брзо ги спушти кесите на тротоарот и седна до мене.
– Што се случи? Кажи ми… Јоване, ме слушаш ли што те прашувам?
Не сакав да ѝ кажам ништо. Знам каква е. Би се раскинала на парчиња. Освен тоа, не сум веќе мал, па да ѝ раскажувам баш сѐ. Потоа само ми беше мака што не ѝ ги дадов моите очила на онаа
жена и што не ѝ кажав:
– Вака подобро ќе ги распознавате луѓето на улица, а очилата ги добивте за педесет динари.
Така е тоа кај мене. Кога ќе се збунам, ќе се засрамам или ќе се исплашам, само се смрзнувам, а дури подоцна ќе се сетам што сѐ сум можел да кажам и да направам. Тато ме убедува дека тој бил ист како мене и дека научил да разговара со луѓето дури кога се вработил. Никогаш не би рекол дека татко ми бил срамежлив и молчалив кога
бил мал. Којзнае, можеби и јас еден ден од поток ќе станам река, и тоа некоја голема река која никогаш нема да смрзнува. Којзнае. Можеби.

Од книгата „За копчето и за среќата“ од Јасминка Петровиќ. Превод: Билјана С. Црвенковска.

Сите права се задржани. Не е дозволено копирање, преземање или употреба на овој текст.