Песот и неговиот стопан

од Андреј Розман Роза

По пат песот стопанот си го води,
напнува јаже, ’ржи,
стопанот едвај оди и се држи,
а нему му се брза и треба да оди.

Бесен во себе самиот си мисли:
„Песја мака, живот – трошка,
како ли од сите човечки раси
мене ми се падна оваа мрзлива вошка!

Морам да ги видам пријателите мои,
да видам што зад стоте агли се крие,
и да протерам сè што е гулаб и мачка –
а тој, си врви небаре спие!“

Одејќи така стигнаа до анот
– таму стопанот заседна без збор.
На песот му дојде преку глава!
Го скина поводникот и промени двор.

До пладне го истражи градот,
попладне отиде в шума, на лов,
дури кога сонцето зајде,
дома го врати верниот зов.

А таму – пред куќата стопанот го чека.
Седи на прагот и силно се кае,
чека да го пуштат внатре
за да види вечерата кај е.